Recensie: Dunkirk (2017)

Klik hier om zelf een nieuwsartikel te schrijven.

5 september 2017

Recensie: Dunkirk (2017)

De film 'Dunkirk' of 'Dunkerque' geeft het drama rond de slag om Duinkerke weer. Engelse troepen vochten zij aan zij met de Franse troepen maar zagen zich gedwongen terug te trekken vanwege de te grote aanwezigheid van het Duitse leger. De Franse troepen moesten daarna standhouden.

We krijgen in Dunkirk drie standpunten te zien. Die van piloot Farrier, die van de heldhaftige Dawson – een burger die besluit op eigen houtje naar Duinkerke te varen –, en die van Tommy, het meest in het oog springend personage. De soldaat vlucht in de beginscène weg van Duitse strijdkrachten. Tommy is wat aan de stille kant.

In de soundtrack-lijst van Dunkirk, gecomponeerd door Hans Zimmer, is een constante 'tik-tik' te horen die de spanning moet verhogen.^[1] De film is omkaderd met een relatief eenvoudige 8-nummerige tracklist. Er wordt vrijwel niet gesproken in de film.^[2]

De film oogt op de meeste vlakken zeer realistisch. In een geval – een scène waarin een boot onderloopt omdat er lekkages in de romp zijn door kogelgaten – denken de soldaten de boot stabiel te kunnen houden terwijl ze al tot hun middel in het water staan. Ze ogen hulpeloos als ze hun vingers in de gaten houden. Deze scène doet enigszins afbreuk aan dat realisme, al levert het heel wat spanning in de zaal op.

Een gegeven is dat we geen Duitse soldaat in levende lijve te zien krijgen. Maar de dreiging die is er zeker. De bombardementen en schoten ook. Een voorbeeld van een uitzondering zien we wanneer piloot Farrier op de stranden wordt gevangengenomen, maar het blijft een kort beeldfragment.^[3]