Opinie: Waarom is de Amerikaanse gezondheidszorg zo duur?
29 juni 2018
In de Verenigde Staten werd in 2016 3.300 miljard dollar besteed aan gezondheidszorg. Dat is meer dan 10.000 dollar per peroon. Ter vergelijking: in Canada wordt circa 6.600 dollar uitgegeven. De vraag rijst waarom de gezondheidszorg in andere industrielanden beter en goedkoper is dan de Amerikaanse? Om dit te weten te komen, zal eerst de vraag beantwoord moeten worden waarom de Amerikaanse gezondheidszorg zo duur is?
Verschillende systemen
[bewerken]Het verschil in kosten wordt verklaard door twee hoofdfactoren: hoe prijzen tot stand komen en hoe medische rekeningen worden betaald.
In landen als Canada worden de kosten door een enkele betaler verrekend. De overheid stelt daar de prijs voor een medische procedure vast. Wanneer artsen een dergelijke procedure uitvoeren, brengen ze de vergoeding in rekening bij de overheid. In dit soort systemen hoeft de patiënt zich geen zorgen te maken over de kosten van een medische behandeling. Afhankelijk van het inkomen betalen sommigen voor hun artsbezoek. Een belangrijk deel wordt echter vergoed door de landelijke en provinciale overheden.
Het Amerikaanse zorgstelsel is daarentegen een complexe samenhang van overheids- en private organisaties die verschillende lagen van de bevolking dekken, hoewel niet iedereen. Een overeenkomst tussen beide systemen is dat patiënten zich in de VS in het algemeen evenmin zorgen maken over medische behandelingen.
Er zijn twee groepen die een uitzondering maken op deze regel: de onverzekerden en onderverzekerden. Deze groepen zijn zich wel goed bewust van de zorgkosten. Het gemiddelde tarief van een Zilver-plan, een gebruikelijke keuze voor betaalbare zorg, is 328 dollar (281 euro) per maand, met een eigen risico van 7.000 dollar (bijna 6.000 euro).
Wie bepaalt de prijzen, waarom zijn ze zo hoog?
[bewerken]Het prijskaartje voor een medische behandeling hangt af van de dekking die iemand heeft. Prijzen die onder Medicare vallen, een systeem voor de ouderen dat door de overheid wordt ondersteund, wordt door de RVS Update Committee vastgesteld, ook wel RUC genoemd. Prijzen onder Medicaid, een systeem voor armen en veteranen, worden door de overheid bepaald, vergelijkbaar met het Canadese systeem.
Prijzen voor private verzekeringen worden in principe door de verzekeraars, artsen en ziekenhuizen bepaald. Naar aanleiding van de trend van fusies onder Amerikaanse ziekenhuizen, hebben die een toenemende controle over de markt en de macht om hogere prijzen te vragen. Zo kan het tarief voor een blindedarmontsteking variëren tussen de 9.884 en 18.585 dollar, afhankelijk van de verzekeraar, het ziekenhuis en de geografische locatie. Wanneer ziekenhuizen de prijzen bepalen en de verzekeraars die willen betalen, hebben patiënten en artsen geen reden om na te denken over de kosten en de verlaging ervan. Daarentegen motiveert het systeem juist om te hoge rekeningen neer te leggen. Een gevolg hiervan is weer een verhoging van de verzekeringspremies.
Prijsverlagingen door mensen erover na te laten denken
[bewerken]De Affordable Care Act, beter bekend onder de bijnaam Obamacare, bracht een paar belangrijke veranderingen teweeg, zoals de uitbreiding van Medicaid en dekking ervan met al bestaande voorwaarden. Met de wet bleek het moeilijk om de ziektekosten te verlagen, ondanks dat iedereen verplicht werd zich te verzekeren. Door het eigen risico van 7.000 dollar werd het voor iemand met een modaal inkomen nog steeds onmogelijk om de medische zorg te betalen.
De oplossing die politiek links voor ogen heeft is een systeem dat vergelijkbaar is met die van Canada, waardoor de overheid zelf de prijzen van de zorg kan bepalen. Dit zou echter wel betekenen dat er meer belasting geheven moet worden om dit te kunnen betalen.
De rechterzijde van de Amerikaanse politiek wil de ziektekosten drukken door patiënten te dwingen over vermindering van de kosten na te denken, nog voordat zij de zorg ontvangen. Hoewel de Republikeinen het verre van eens zijn over hoe dit eruit moet zien, begint het met het idee om een directe relatie aan te brengen tussen artsen en patiënten. Dit betekent dat er zo min mogelijk bemoeienis moet zijn van derde partijen zoals overheden en verzekeringsmaatschappijen. Het idee is dat als iedereen rechtstreeks betaalt voor zijn eigen zorg, het voor ziekenhuizen onmogelijk wordt om te hoge kosten te declareren. Daar waar dit systeem in de praktijk wordt toegepast, zijn de kosten voor patiënten en het ziektekostenstelsel aanzienlijk lager.
Ziektekostensysteem niet enige veroorzaker voor slechte zorg
[bewerken]Terwijl de oplossingen vanuit politiek links en rechts nogal verschillen, is er een gedeeld doel om een betere gezondheid op lange termijn te stimuleren. Dit wordt in het algemeen aangeduid als gezondheidsresultaten ('health outcomes') en wordt door de Centers for Disease Control gedefinieerd als: "in leven zijn; goed functioneren op mentaal, fysiek en sociaal niveau; en het hebben van een gevoel van welzijn." Andere organisaties hebben andere definities maar gebruiken overlappende indicatoren zoals levensverwachting, aantal gezonde jaren, sterfte onder mensen met een chronische kwaal en te voorkomen ziekten.
Ongeacht hoe gezondheidsresultaten worden gemeten, bungelen de Verenigde Staten consequent onderaan dit soort lijsten. De gezondheidskwesties kunnen niet allemaal worden herleid naar de bestaande zorgstelsels. Uit een onderzoek van de Robert Woods Johnson Foundation blijkt dat 80% van alle gezondheidsresultaten terug te voeren is naar levensstijl, voedingspatroon en milieuvervuiling. Het onderzoek legt de oorzaak bij sociale factoren die samenhangen met armoede. Mensen met een lagere sociaal-economische achtergrond roken vaker, eten vaker fastfood en wonen vaker in gebieden met luchtverontreiniging. Hierdoor zullen werkers in de gezondheidszorg ook vat moeten proberen te krijgen op ongezonde factoren buiten de muren van het ziekenhuis.
Het zorgstelsel zorgt ook zelf voor een deel voor de nationale gezondheidscrisis, doordat artsen hun inkomen verwerven door zoveel mogelijk patiënten te behandelen en niet door ze beter te maken. Dit heeft te maken met het tarief-voor-dienst-model dat door de ziektekostenverzekeringen wordt ondersteund. Hiervoor in de plaats zou een stelsel opgezet moeten worden rond gezondheidsresultaten. Sommige ziekenhuizen zien een oplossing in de betaling van een vast loon voor artsen.
Bron
[bewerken]
Wil je deze pagina delen?
|
