Gedrag champagnebubbels verklaard

Uit Wikinieuws
Klik hier om zelf een nieuwsartikel te schrijven.

18 september 2005 

Wetenschappers hebben nu uitgelegd waarom koolstofdioxide bepaalde patronen vormt in de strengen bubbels die het stijgen in champagneglazen.
Gedrag champagnebubbels verklaard

Een team wetenschappers van universiteiten in Frankrijk en Brazilië hebben een theorie ontwikkeld die de patronen verklaart van fijne bubbels die naar de oppervlakte ontsnappen in een vers geschonken glas champagne.

De patronen evolueren naar gelang het gehalte aan opgeloste koolstofdioxide in het glas wijzigt. Ze beginnen als strengen bubbels die per twee stijgen, gaan dan geleidelijk aan over tot bubbels in groepen van drie, tot ze uiteindelijk in een uurwerkpatroon van gelijkmatig gespreide bubbels terechtkomen.

De onderzoekers observeerden de koolstofdioxidebubbels in een champagneglas terwijl ze stegen vanaf kernpunten op de glaswand. De kernpunten zijn kleine onregelmatigheden in het glas die kleine trillende hoeveelheden koolstofdioxide vasthouden. Het opgeloste gas in de champagne verzamelt zich geleidelijk aan in de trillende bubbel in de onregelmatigheid zelf, waardoor die groeit, gas begint vrij te geven en een andere bubbel vormt die aan de buitenkant van de onregelmatigheid hangt. Díe bubbel groeit telkens als er meer opgelost gas in verzamelt en maakt zich uitendelijk los van de onregelmatigheid, waarop hij stijgt doorheen de champagne. Het beschreven proces herhaalt zich en zorgt zo voor de strengen kleine bubbeltjes.

De patronen worden bepaald door de trilfrequentie van het gas, opgesloten in de onregelmatigheid, een de groeisnelheid van de bubbels buiten de onregelmatigheid, die op hun beurt onder meer beïnvloed worden door zaken als de atmosfeerdruk op het oppervlak van de champagne, de temperatuur van de champagne en de grootte van de onregelmatigheid in het glas.

Hun werk kan belangrijk in het doorgronden van bubbels gevormd door opgeloste gassen in andere situaties, zoals stikstofbubbels die groeien in de bloedvaten van stijgende duikers en de Caissonziekte kunnen veroorzaken, en de explosieve vrijlating van koolstofdioxidegas van Cameroens Nyosmeer die aan meer dan 1800 mensen het leven eiste in 1986.

Bronnen[bewerken]